Zajęcia korekcyjno- kompensacyjne część III

                                                                      PERCEPCJA WZROKOWA
to postrzeganie wzrokowe otaczającego świata jako zbioru 
dających się wyróżnić przedmiotów i kształtów pozostających we wzajemnych stosunkach przestrzennych.

                                                                     Podsystemy percepcji wzrokowej:
1. Koordynacja wzrokowo-ruchowa
jest to zdolność do zharmonizowania ruchów gałek ocznych z ruchami całego ciała lub któregoś z jego części.
2. Percepcja figury i tła
Jest to wyodrębnianie bodźców słuchowych, dotykowych, wzrokowych ważnych w danym kontekście, spośród tych mniej ważnych; większość pozostałych bodźców tworzy mgliście spostrzegane tło.
3. Percepcja stałości kształtu
Jest to zdolność do spostrzegania przedmiotu jako posiadającego stałe właściwości – określony kształt, położenie i wielkość, niezależnie od zmiennych wrażeń wywołanych przez ten przedmiot na siatkówce oka.
4. Percepcja pozycji w przestrzeni
Jest to spostrzeganie relacji przestrzennych zachodzących między przedmiotem i obserwatorem. Biorąc pod uwagę przestrzeń, jednostka jest zawsze w centrum własnego świata i postrzega przedmioty jako będące z tyłu, z przodu, przed, za, ponad, poniżej lub w którejś jej stronie.
5. Percepcja stosunków przestrzennych
Jest to zdolność do spostrzegania położenia dwóch lub więcej przedmiotów w stosunku do samego siebie, a także relacji przestrzennych zachodzących między przedmiotami.

                                                                        Propozycje zadań:
Rozwijanie pojęcia schematu ciała

• zaakceptowanie własnego wyglądu
• oglądanie własnej sylwetki w lustrze
• odczuwanie świadomości granic ciała
• uwrażliwianie na doznania płynące z wnętrza organizmu oraz zmiany w napięciu mięśni podczas wykonywania różnych ruchów
• koncentrowanie uwagi na poszczególnych częściach ciała, najpierw bez ruchu, a potem w czasie poruszania nimi
• dotykanie wymienionych części ciała, a potem poruszanie nimi
• równoczesne poruszanie dwiema wymienionymi częściami ciała (czasem można polecić dziecku
• wykonywanie tego ćwiczenia z zamkniętymi oczami)
• stawianie oporu lub odczuwanie bezwładu w różnych (wymienionych) częściach ciała
• odgrywanie scenek pantomimicznych, w których postawa ciała przedstawia określone emocje
• rozumienie relacji zachodzących między ciałem a otoczeniem (np. bieg z przeszkodami)
• określanie funkcji różnych części ciała
• rysowanie postaci ludzkiej
• naśladowanie ruchu dziecka przedstawionego na rysunkach
• wykonywanie ćwiczeń z elementem równowagi
• wskazywanie swoich prawych i lewych części ciała.

Wprowadzanie kierunków od osi własnego ciała

• uczestniczenie w zabawach muzyczno-ruchowych, np.: Pingwin, Labada…
• poruszanie się po wytyczonych trasach, labiryntach
• poruszanie się pod dyktando nauczyciela, np. Idź pięć kroków w prawą stronę, dwa do przodu, trzy w lewą stronę
• zabawy i ćwiczenia równoważne tułowia, związane z chodem, np. chodzenie tyłem, przodem, slalomem, zygzakiem…
• ćwiczenia związane z percepcją słuchową, np. Skąd słychać głos?

 Orientacja w schemacie ciała drugiej osoby

• porównywanie schematu własnego ciała ze schematem ciała drugiej osoby
• naśladowanie ruchów wykonywanych przez drugą osobę
• wskazywanie u drugiej osoby wymienionych części ciała
• porównywanie swojego wyglądu z wyglądem drugiej osoby
• współdziałanie z partnerem (ćwiczenia według metody Ruchu Rozwijającego W. Sherborne).

Spostrzeganie położenia przedmiotów w przestrzeni (miejsca i kierunku)

• spostrzeganie przedmiotów względem siebie jako będących z przodu, z tyłu, przed, za, ponad, poniżej, po prawej lub po lewej stronie
• określanie miejsca położenia wskazanych przedmiotów; posługiwanie się określeniami: góra, dół, na, pod, za, w
• uczestniczenie w zabawach typu: Gdzie schowała się lalka?, Ciepło – zimno
• układanie zabawek według poleceń nauczyciela, np. Połóż misia na drugiej półce, między lalką a pajacykiem
• określanie kierunków położenia przedmiotów w przestrzeni; stosowanie określeń: do góry, na dół, w prawo, w lewo, w przód.

Spostrzeganie stosunków przestrzennych

• odtwarzanie podanych sekwencji (zapamiętywanie ich i odtwarzanie w takiej samej kolejności)
• układanie obrazków historyjki według kolejności zdarzeń
• segregowanie według przyjętych zasad.

Rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej

• wykonywanie ćwiczeń rozwijających lokomocje (związanych z motoryką dużą)
• rysowanie w powietrzu prostych kształtów – naśladowanie ruchów wykonywanych przez drugą osobę lub postać narysowaną na obrazku (np. zabawy: Lustro, Jeżyk)
• naśladowanie ruchów zwierząt
• naśladowanie wykonywanych czynności
• ćwiczenia i gry zręcznościowe (np. gra w kręgle)
• chodzenie po wyznaczonej linii (lub toczenie po niej piłki)
• rysowanie po śladzie rysunków (wykropkowane wzory)
• nakładanie elementów na ich cienie
• rysowanie synchroniczne (oburęczne) prostych elementów w powietrzu, a potem na kartce.

 Rozpoznawanie przedmiotu poprzez dotyk

• dotykanie i oglądanie, pocieranie przedmiotu, dostrzeganie jego cech
• chodzenie po powierzchni o różnej fakturze
• dotykanie przedmiotów z zamkniętymi oczami (np. zabawa Czarodziejski worek – rozpoznawanie znanych przedmiotów za pomocą dotyku.

Obserwowanie

• najbliższego otoczenia (sali, placu przedszkolnego, tego, co dzieci widzą na spacerze, tego, co się dzieje za oknem)
• czynności wykonywanych przez osoby i naśladowanie ich (np. zabawa Rób to co ja)
• dostrzeganie i określanie cech danego przedmiotu, zjawiska (np. dostrzeganie zmian zachodzących w kolejnych porach roku, nazywanie ich)
• przedmiotów znajdujących się w sali, określanie ich cech
• elementów o określonym kształcie i wyszukiwanie ich w otoczeniu, na obrazkach
• wskazywanie i nazywanie wybranych przez nauczyciela symboli, znaków graficznych zachowania ludzi i zwierząt w danej porze roku.

Wyszukiwanie

• takich samych obrazków wśród kilku rozrzuconych przed dzieckiem
• obrazków do nazw podanych przez nauczyciela
• obrazków przedstawiających przedmioty w kolorze podanym przez nauczyciela
• takich samych przedmiotów w otoczeniu
• ukrytych przedmiotów na obrazku.

Układanie

• przedmiotów według poleceń nauczyciela, np. Połóż lalkę na drugiej półce
• takich samych obrazków na sobie (zabawa memory)
• prostych ciągów rytmicznych, np. obrazków, klocków i liści… (zawsze trzy sekwencje we wzorze)
• figur, patyczków, klocków według wzoru
• puzzli
• łączenie obrazków przedstawiających to, co było najpierw, z tym, co będzie potem
• układanie historyjek obrazkowych (rozpoczynamy od trzech obrazków).

Porównywanie

• porównywanie dwóch obrazków o tej samej treści, wskazywanie różnic, a potem podobieństw
• porównywanie dwóch zabawek (najpierw różniących się jedną cechą)
• dobieranie elementów brakujących do całości
• porównywanie liczby elementów w dwóch zbiorach.

Porządkowanie i grupowanie

• grupowanie obiektów przedstawionych na obrazkach według wzrastającej wielkości (malejącej wielkości) lub według innego przyjętego kryterium
• klasyfikowanie tematyczne, np. co pasuje do łazienki, w co ubieramy się na jesienny spacer…
• klasyfikowanie przedmiotów (obrazków) według jednej przyjętej cechy: wielkości, koloru, kształtu
• eliminowanie z grupy tych przedmiotów (obrazków), które nie pasują do pozostałych.

 Wyodrębnianie i liczenie

• wyodrębnianie obiektów do policzenia; określanie ich liczby bez liczenia; potem – liczenie ich (porównywanie swoich spostrzeżeń z rzeczywistością)
• liczenie obiektów niewidocznych (klaskanie, tupanie, inne dźwięki)
• liczenie z wykorzystaniem przeliczników zastępczych, np. Weź tyle talerzyków, ile jest łyżeczek
• liczenie w określonym i dowolnym zakresie.

Odwzorowywanie

• odwzorowywanie ułożonych klocków, patyczków, figur, zabawek (według wzoru)
• odwzorowywanie podanych symboli i znaków
• odwzorowywanie graficzne szlaczków, ornamentów
• łączenie linii, punktów – odtwarzanie kształtów przedmiotów
• rysowanie, malowanie, lepienie, wycinanie, zaginanie papieru itp. (motoryka mała).

Ćwiczenia pamięci wzrokowej

• zauważanie i określanie, który przedmiot zmienił miejsce (zniknął)
• układanie obejrzanych wcześniej obrazków w odpowiedniej kolejności.

Można też wesprzeć się pomysłami proponowanymi przez Panią Małgorzatę Koc. Proponuje ćwiczenia percepcji wzrokowej, ale też motoryki małej.
 

                                   

Źródło: materiały własne, www.przedszkole13.bliżej.info

Powodzenia! 
Paulina Kowalska

 

                                                     Zajęcia korekcyjno- kompensacyjne część II  

Percepcja jest złożonym procesem poznawczym i pierwszym etapem przetwarzania informacji, który prowadzi do odbierania zjawisk lub procesów przez narządy zmysłów, np. ucho, oko, skórę. W chwili urodzenia każdy człowiek ma pewne genetyczne uwarunkowania percepcyjne, ale nie pozostają one takie same przez resztę jego życia. Będą się rozwijać i zmieniać w specyficzny sposób za sprawą nowych doświadczeń – wszystkich sytuacji życiowych wchodzących w skład procesów uczenia się. 

 Percepcja słuchowa to zdolność do odbierania, rejestrowania i identyfikowania bodźców dźwiękowych z otoczenia. Ich prawidłowe rozpoznawanie i różnicowanie przez dziecko jest podstawą słyszenia mowy, a zatem nabywania przez nie również mowy czynnej, a także umiejętności czytania, które wymaga dźwiękowego odtwarzania słów na podstawie widzianych liter, oraz pisania, gdzie usłyszane 
w wyrazie dźwięki wyznaczają kolejność ich zapisywania za pomocą liter. Najpierw ucho zewnętrzne zbiera fale dźwiękowe i kieruje je w stronę bębenka, co wywołuje jego ruch – błona bębenkowa drga 
z częstotliwością dźwięku. Następnie wibracje przenoszone przez kosteczki słuchowe trafiają do ślimaka 
a drgania wywołane dźwiękiem wprawiają w ruch znajdujący się w nim płyn. Ruchy płynu powodują uginanie się rzęsek słuchowych, które tworzą sygnały nerwowe  przechwytywane  przez nerw słuchowy. Rzęski słuchowe na jednym z końców ślimaka odpowiadają za przekazywanie dźwięków o niskiej częstotliwości, a te z drugiej strony – za przekazywanie dźwięków o wysokiej częstotliwości. Nerw słuchowy przekazuje sygnały do mózgu, który interpretuje je jako dźwięk (słyszenie). 

Rozwój percepcji słuchowej do wieku przedszkolnego 
    Rozwój funkcji słuchowych jest warunkowany przez dojrzewanie narządu słuchu i odpowiednią stymulację dźwiękową. Umiejętności osiągane w ramach percepcji wzrokowej czy ruchowej również oddziałują na siebie. Za najbardziej podstawową uważa się percepcję dźwięków otoczenia, określaną mianem I układu sygnałowego (percepcja dźwięków mowy to II układ sygnałowy). Dziecko eksploruje świat dzięki jego wizualnym, dotykowym, ale i akustycznym cechom. Uczy się także wykorzystywać dźwięki do komunikacji z otoczeniem. Pierwotnie mają one charakter niejęzykowy (komunikacja przedjęzykowa), ale 
w wyniku nabywania kolejnych kompetencji maluch odkrywa językowy wymiar dźwięków. Interakcja dziecka z otoczeniem w oparciu o sygnały dźwiękowe pojawia się już w okresie prenatalnym. Noworodek umie zlokalizować źródło dźwięku i reaguje na dźwięki otoczenia, na głos najbliższych osób, zwłaszcza matki. 
W ciągu pierwszego roku życia dziecko uczy się kojarzenia dźwięku z określonym przedmiotem, manipulowania przedmiotami w celu uzyskania efektów dźwiękowych, słuchania własnych produkcji dźwiękowych, rozumienia poleceń słownych powiązanych z gestem i odczytywania stanów emocjonalnych na podstawie brzmienia głosu. Zaczyna już powtarzać sylaby i proste słowa. Działania malucha w drugim roku życia dostarczają nowych, znacznie zróżnicowanych doznań dźwiękowych. Coraz większe znaczenie mają te, które są wywoływane przez nie samo: okrzyki, pierwsze słowa, odgłos własnych kroków na schodach czy zabawa instrumentami muzycznymi. Dziecko zaczyna identyfikować i różnicować nowe wyrażenia dźwiękonaśladowcze, słowa i melodie. Trzylatek udoskonala identyfikowanie nowych słów, rozumienie wypowiedzi, tworzy własne konstrukcje językowe w oparciu o te, które usłyszał. 
Przedszkolak ma przed sobą nowe wyzwania, takie jak słuchanie i rozumienie poleceń skierowanych do grupy, słuchanie tekstów, uczenie się wierszy i piosenek. Obecność dystraktorów (płacz innych dzieci, szum, hałas itp.) i różnorodność doznań słuchowych sprawiają, że zadania te są trudniejsze. W tym okresie szczególnie istotny jest rozwój słuchu fonemowego, czyli zdolności różnicowania dźwięków mowy. 

Słuch fonemowy i jego zaburzenia 
    Rozwój słuchu fonemowego uzależniony jest od prawidłowego słuchu fizjologicznego, jednak 
w przeciwieństwie do niego słuch fonemowy nie jest cechą wrodzoną, lecz indywidualną, kształtującą się 
w dzieciństwie i podlegającą wpływom środowiska. Dlatego tak istotna jest stymulacja funkcji słuchowych w tym zakresie, zwłaszcza w okresie przedszkolnym. Zdolność ta warunkuje pojawienie się prawidłowej mowy i przebiega w kilku etapach, które według R.J. Lewina są zarówno etapami rozwoju słuchu fonemowego, jak i etapami rozwoju mowy dziecka:

• etap I – przedfonetyczne stadium rozwoju mowy; dziecko w ogóle nie różnicuje dźwięków mowy, a my nie rozumiemy mowy czynnej samego dziecka, 
• etap II – zaczynają występować początki różnicowania fonemów najmniej podobnych; wymowa dziecka jest jeszcze niepoprawna i zniekształcona, ale może stawać się zrozumiała dla najbliższych; dziecko nie rozróżnia wymowy poprawnej od niepoprawnej, 
• etap III – słuch fonemowy dalej się rozwija; dziecko zaczyna różnicować niemal wszystkie głoski, potrafi też odróżnić wymowę poprawną od niepoprawnej, choć samo nie umie jeszcze wypowiadać trudniejszych głosek,
• etap IV – w wieku przedszkolnym dzieci z nielicznymi pomyłkami potrafią różnicować wszystkie głoski; wymowa jest już dość prawidłowa i powinna być zrozumiała dla obcych osób; rozwój słuchu fonemowego zbliża się ku końcowi, 
• etap V – w młodszym wieku szkolnym słuch fonemowy jest całkowicie ukształtowany; dziecko różnicuje i wymawia poprawnie wszystkie głoski.

Ważne!
Zaburzenia w zakresie rozwoju słuchu fonemowego bezpośrednio wpływają na rozwój mowy czynnej i biernej, 
a na dalszym etapie edukacyjnym utrudniają opanowanie umiejętności czytania i pisania. Dziecko przejawiające deficyty w tej sferze może zniekształcać głoski, mieć trudności ze zrozumieniem bardziej złożonych poleceń, 
a także z uczeniem się tekstów na pamięć. Zazwyczaj ma również problemy z wyróżnianiem głosek w wyrazach 
i kojarzeniem ich z odpowiadającymi im znakami graficznymi, co w ogromnej mierze utrudnia proces nauki czytania i pisania. 

Ćwiczenia wspierające rozwój percepcji słuchowej 
    Zaburzenia rozwoju percepcji słuchowej nie zawsze mają charakter dysfunkcji wymagającej interwencji lekarskiej. Czasem wystarczą systematyczne ćwiczenia usprawniające jej działanie. Mogą być one wykonywane w przedszkolu pod kontrolą logopedy, pedagoga czy psychologa, ale również w domu razem z rodzicami. Poniżej prezentujemy przykłady takich ćwiczeń:

• Słuchanie dźwięków z otoczenia – dziecko zamyka oczy i stara się usłyszeć przez chwilę jak najwięcej dźwięków z najbliższego otoczenia, a następnie je wymienia.  
• Określanie kierunku źródła dźwięku – dziecko zamyka oczy, nauczyciel chowa w pomieszczeniu np. minutnik, który zadzwoni za chwilę. Maluch ma za zadanie określić, skąd dochodzi dźwięk. 
• Reagowanie na umówiony sygnał dźwiękowy – na początku sygnałów powinno być niewiele i powinny one znacznie różnić się od siebie dźwiękowo (np. dzwonek, grzechotka). Na umówiony sygnał dziecko może np. wykonać przysiad, usiąść na podłodze, pomachać, z czasem można stopniowo zwiększać liczbę sygnałów. 
• Naśladowanie dźwięków wydawanych przez przedmioty, zwierzęta – dziecko odgaduje, co słyszy. 
• „Zgadnij, co wydało dźwięk?” – nauczyciel uderza pałeczką w szkło, metal, drewno itp. – najpierw prezentuje dziecku wszystkie dźwięki, potem prosi, by maluch zamknął oczy, i prezentuje dźwięk, prosząc o odgadnięcie. 
• „Co jest w środku?” – rozpoznawanie po wydawanym odgłosie przedmiotów w zamkniętym pudełku (np. groch, kamyki, cukier). Nauczyciel najpierw prezentuje poszczególne dźwięki. 
• Rozpoznawanie wysokości dźwięku, np. zabawa w samoloty – gdy przedszkolak słyszy dźwięk niski, samolot leci nisko, gdy słyszy dźwięk wysoki, samolot wzbija się w niebo. 
• Rozpoznawanie tempa muzyki – jeśli dziecko słyszy szybką muzykę, biegnie, jeśli słyszy wolny utwór – spaceruje.  
• Ćwiczenie uwagi słuchowej i pamięci słuchowo-słownej – nauczyciel prosi, aby dziecko włożyło do woreczka czy miseczki przedmioty (figurki zwierząt, pojazdy, misie itp.) w odpowiedniej kolejności („Najpierw do woreczka wchodzi krowa, potem pies, a na końcu kot”). Dziecko musi zapamiętać ciąg trzech elementów (sukcesywnie zwiększamy ich liczbę), a następnie go odtworzyć. Należy zwrócić uwagę, by podczas wymieniania po kolei przedmiotów, które dziecko ma włożyć, nie patrzyło ono na nie, w przeciwnym razie zapamięta wzrokowo kolejność ich wrzucania, zamiast skupić się na słuchowym zapamiętaniu komunikatu.  
• Wspólna nauka piosenek, wierszyków, tekstów do przedstawienia. 
• Wystukiwanie lub wyklaskiwanie rytmu zaprezentowanego wcześniej przez nauczyciela, np. dwa uderzenia o kolana, jedno klaśnięcie, dwa tupnięcia. Prezentowany rytm powinien być dostosowany do możliwości dziecka – należy zacząć od prostych, stopniowo zwiększając stopień trudności. 
• Różnicowanie wyrazów podobnie brzmiących – nauczyciel pokazuje dziecku ilustracje paczki, taczki i kaczki i prosi o wskazanie na ilustracji wypowiedzianego przez niego słowa. Ćwiczenie należy powtórzyć kilka razy z tym samym wyrazem, w różnych konfiguracjach. 
• Wyróżnianie głoski w nagłosie, a potem w wygłosie i śródgłosie – najpierw dziecko powinno opanować wyróżnianie samogłosek, a potem spółgłosek na początku wyrazu. 
• Wymyślanie wyrazów na określoną głoskę lub sylabę. 
• Podział wyrazów na sylaby połączony z wyklaskiwaniem, uderzaniem w bębenek. 
• Szukanie ukrytych wyrazów w innych wyrazach np. ser-ce, gra-bie – nauczyciel wypowiada cały wyraz, a dziecko ma za zadanie odnaleźć wyraz, który się w nim ukrył.

Zachęcam również do zapoznania się z propozycjami Pani Małgorzaty Koc.

 

 

Grafomotoryka to najprościej rzecz ujmując umiejętność rysowania i pisania. Ćwiczenia grafomotoryczne przygotowują dziecko do nauki pisania. Rozwijamy ją na każdym etapie rozwoju dziecka. 

Co jest ważne w ćwiczeniach grafomotoryki?

 

• siła nacisku na kartkę narzędzia pisarskiego. Napięcie mięśniowe dłoni może być osłabione. Wówczas litery stają się mało czytelne, bo prawie niewidoczne. Wzmożone napięcie to np. tak silny nacisk narzędzia pisarskiego na kartkę papieru, że aż robi się dziura lub pismo przebija na następnej kartce; 
• prawidłowy sposób trzymania narzędzia pisarskiego bez względu na to czy dziecko jest praworęczne, czy lewo. Tu również pomocne stają się ołówki, kredki o kształcie trójkątnym, lub specjalne nakładki na przybory służące do pisania; 

Grafomotoryka – ćwiczenia, czyli w jaki sposób możemy sami w domu usprawnić grafomotorykę naszych dzieci?

    Nauka pisania jak i rysowania zaczyna się od nieporadnych prób rysowania po śladzie szlaczków, lub znaków literopodobnych. Dopiero po tym etapie dziecko dostając zeszyt w trzy linię i ołówek i próbuje pisać samodzielnie pierwsze litery, początkowo drukowane, potem pisane, często nie trzymając się liniatury. Ważne jest aby stworzyć dziecku możliwości bogatego wyboru operacji ruchowych, na przeróżnym materiale i strukturze. Niech dziecko drze, zgniata stare, niepotrzebne gazety, maluje farbami twórczo, maczając nawet całe stopy i dłonie, niech tworzy z masy solnej, niech bawi się w piachu, zagniata ciasto, nawleka korale. Wszystko da się posprzątać, wszystko da się domyć. Niech pociecha zaczyna od zwykłego kolorowania kolorowanek, obrazków, zamalowywania przestrzeni, obrysowywania przedmiotów, kalkowania, odwzorowywania rysunków, figur geometrycznych, wzorów, rysowania po śladzie, ćwiczenia w liniaturze, po różnego rodzaju ćwiczenia wzrokowo – słuchowo – ruchowe, którym towarzyszy słowo mówione i muzyka, ćwiczenia usprawniające pracę wszystkich analizatorów (o czym będę pisać w przyszłym tygodniu). Oto przykłady konkretnych ćwiczeń i prac które możemy zaproponować naszym dzieciom:

• Ćwiczenia graficzne, kreślenie po śladzie różnych linii, szlaczków literopodobnych, liter oraz wyrazów 
• Darcie, zgniatanie starych, niepotrzebnych gazet
• Malowanie farbami twórczo, maczając nawet całe stopy i dłonie
• Tworzenie z masy solnej
• Bawienie się w piachu
• Zagniatanie ciasta
• Nawlekanie korali
• Zamalowywanie małych powierzchni – kontury, stemple 
• Wklejanie wycinanek w uprzednio przygotowany kontur 
• Kalkowanie 
• Kolorowanie obrazków o zaznaczonych konturach 
• Wydzieranki 
• Wyszywanie, haftowanie 
• Majsterkowanie oraz wykonanie ludzików i zwierząt z materiału przyrodniczego 
• Rysowanie na papierze gładkim, w kratkę, w linie 
• Rysowanie węglem, pisakiem, kredkami 
• Malowanie farbami – plakatówką, farbami klejowymi 
• Kreślenie linii pionowych i poziomych po śladzie i samodzielnie 
• Łączenie liniami punktów 
• Obrysowywanie szablonów figur geometrycznych 
• Odtwarzanie kształtu liter i prostych wyrazów według wzoru (przepisywanie, pisanie po śladzie) 

Poza wyżej wymienionymi propozycjami zachęcam do obejrzenia krótkiego filmiku, który znajduje się pod linkiem poniżej. Znajdziecie tam propozycje zabaw z klamerkami, które również wspaniale wpływają na rozwój motoryki małej, a przy okazji uruchamiają percepcję wzrokową.

 

 

                                                                                                   Zachęcam do zabawy!

                                                                                                       Paulina Kowalska